De renners worden opgeroepen op basis van hun positie in het klassement. Ze nemen plaats in het overdekte startvak. Jassen uit. De muziek stopt. Door de speakers klinkt nu een oplopende hartslag. Boem, boem. “Starten op het fluitsignaal”. Boem, boem. Boem, boem. “Nog 30 seconden”. En weg zijn ze.
Cross in de lift
Voor de wedstrijd is de spanning van de gezichten van de ouders af te lezen. “Het is gewoon een normale wedstrijd”, klinkt het van een vader. “Ik zeg: een normale wedstrijd!”. De jonge renners zelf zijn ook behoorlijk gespannen. Iedereen weet dat dit geen normale wedstrijd is.
Het succes van de Nederlandse dames en heren profs straalt af op het jeugdveldrijden. Op het Jeugdjournaal meldt de organisatie dat er meer dan 400 jongens en meisjes aan het NK cross meedoen. Met opvallend veel meiden. Namens de Amstel verschijnen aan de start Max Baars (cat 2), Sabine Zwart (cat 3), Michiel Mouris (cat 5), Pelle van der Putte (cat 7), Julian Vergouw (cat 7) en Jeffrey Zwart (cat 7). R&TC Buitenlast is de gastheer. Het parcours ligt langs een recreatieplas in Helmond.
Michiel Mouris
Het fluitsignaal klinkt voor categorie 5 – jongens. Michiel schiet weg. Tussen de dranghekken. Het gejuich van het publiek stuwt de meute voort. Over het gras. Langs het juryhok. “Daar gaan ze. Wat een snelheid”, klinkt het door de speakers. Michiel is als eerste bij de bocht en stuurt krachtig naar rechts.
Michiel is huizenhoog favoriet, maar dat zie je niet aan hem. Vrijdag rijdt hij ontspannen zijn rondjes tijdens de verkenning. Hij heeft alle tijd voor een praatje. Hij laat zijn vader nog even op hem wachten omdat hij een jonge Amstelrenner nog wat tips geeft. De onwetende observant zou niet kunnen vermoeden dat deze jongeman de afgelopen maanden 18 (achttien) nationale crossen op zijn naam heeft geschreven. En vaak met overmacht.
De eerste bocht door. Keren en draaien, over het gras. Tussen de linten. Dan het bos in. Samen met de uiteindelijke nummer 2 rijdt hij aan kop. Michiel geeft gas. Ze hebben snel een gaatje. Samen rijden ze weg.
Voor Michiel is veldrijden geen activiteit “om de winter door te komen”, maar een bloedserieuze zaak. Hij kan er geen genoeg van krijgen. Op donderdag vol gas met zijn wielermaten bij de crosstraining aan de Ouderkerkerplas. De trainers doen hun best de jonge renners te temmen, maar het is tevergeefs. Ze rijden altijd volle bak. De methode om telkens moeilijkere technische oefeningen voor te schotelen werkt beter. Twee hoge (surrogaat) balken achter elkaar nemen zij probleemloos. De jonge renners stuwen elkaar zo naar nog grotere hoogte.
In de tweede ronde zet Michiel op het klimmetje nog een keer aan. Hij heeft een gaatje. Hij houdt zijn handen op de beugels en beweegt zijn lijf. Op het strand gaat hij dieper zitten en in de bochten recht hij zijn rug.
De jonge Amstelrenners moedigen Michiel luidkeels aan. Ze gunnen Michiel zijn nationale titel. “Hij heeft alles gewonnen. Dan verdient hij het toch?”, zegt de een. “Ik hoop het zo voor hem”, zegt de ander. De afgelopen jaren lukte het telkens net niet op het NK Cross. Winnen in veldrijden is niet eenvoudig. In de categorie van Michiel starten meer dan 50 renners. Een ongeluk, of technische malheur schuilt in een klein hoekje.
Michiel geeft gas. De speaker brult: “10 seconden voorsprong voor Michiel Mouris”. Michiel is een ervaren crosser. Hij kijkt niet achterom, maar weet op welke punten hij met een juiste blik zijn voorsprong kan inschatten. Van het gras het strand op. Scherpe bocht naar links, afdalen op het zand en dan rechtdoor over het strand.
De generale repetitie in Hoogeveen was niet goed verlopen. Het liep niet. De techniek zat niet mee. Een domper. Hij was er kapot van. Een week voor het NK. Direct na de finish in Hoogeveen zondert hij zich af. Het is duidelijk dat hij even alleen wil zijn. Hij keert na enkele ogenblikken terug naar de drukte rondom de finishlijn. Het eerste wat hij doet is de winnaar feliciteren.
Michiel bouwt zijn voorsprong uit. De toeschouwers tellen twintig seconden. Twintig seconde is in de cross een eeuwigheid en een oogwenk tegelijk. Michiel verblikt of verbloost niet. Hij maakt geen fouten en behoudt zijn snelheid. Het laatste stukje van het strand naar het gras. Linksaf. “Daar is de winnaar: Michiel Mouris!”.
Zijn supporters komen op hem af. Maar dit is het NK. Een verslaggever en een cameraman omringen Michiel, voor een interview voor de live stream. Hij geeft rustig antwoord. In zijn antwoorden is de blijdschap te horen. Hij heeft hem. Een unicum in de geschiedenis van WTC de Amstel.
Huiswaarts
De Amstelkaravaan draait de A2 op en rijdt noordwaarts. De jonge renners hebben genoten. Wat een dag. Wat een entourage. Dit smaakt naar meer. Max wordt 7de (“die start, die start”), Sabine wordt 14de (“Sabine is prominent lid van het groeiende meiden peloton”), Pelle wordt 40ste (“wat had erin gezeten met een betere startplek?”), Jeffrey 46ste (“door een valpartij bij de start als allerlaatste het veld in en dan gewoon volle bak doorrijden”) en Julian 24ste (“op een haar na top 20”). De jonge renners vechten in de auto tegen de slaap en dromen van volgend jaar. Wat een dag.
Foto’s van Erik van Ravenzwaaij: klik.
Gefeliciteerd met de eerste Rood Wit Blauwe trui.