Voor de maandupdate vond ik het stukje van de vorige keer een beetje lang en monotoon. Vandaar dat ik deze keer twee avontuurtjes beschrijf, de overige mooie prestaties van de Amsteldames kunnen jullie allemaal terugvinden op onze Instagram pagina (link). Want als een avontuurtje voelt het wel. Sinds ik dit jaar een licentie heb gekocht, voelt het alsof ik elk wedstrijdweekend weer een minivakantie heb, omdat er weer zoveel gebeurt. Here we go.
Avontuurtje 1: Haspengouw
Een avontuur wat ik door een trainingsweekend helaas heb moeten missen, was het avontuur van Haspengouw. Hier stonden Lisette (geadopteerd tijdens de koers op de NEB), Nicole, Shawna, Tamara en Francien. Aan één van de dames die weer super sterk had gereden, Francien, heb ik de ins en outs van de wedstrijd gevraagd. Enthousiast als ze was stuurde ze meteen alle details, leuk!
Haspengouw ligt in het Belgisch Limburg en daar krijg je natuurlijk meteen vakantiegevoel van. Om optimaal gebruik te maken van het feit dat de koers hier plaatsvond, kwamen Tamara en Francien vrijdag al aan om een stukje te fietsen en in de avond heerlijk te dineren in het mooie Tongeren op een terras met uitzicht over de kerktoren. Helemaal vakantie vieren was het niet, er was ook nog focus: ze hebben tijdens het fietsen meteen het parcours van de tweede dag verkend.
Helaas misten ze die parcourskennis voor de proloog op de dag erna. De groep fietste naar het vliegveld om in te fietsen, maar de heenweg duurde een stuk langer waardoor er geen tijd meer was om het parcours te verkennen. Parcourskennis was cruciaal in deze korte tijdrit van vier kilometer, de aanwijzingen van de Belgische aanwijzers bleken ook dubieus en het parcours bleek lastige stukken te hebben met scherpe bochten en smalle stukken tussen de hekken.
Geen goede start dus en de tijdrit pakte voor niemand goed uit. Na de wedstrijd bleek ook geen water geregeld te zijn, terwijl de temperatuur opliep rond de 25 graden. Gelukkig was er een supermarkt in de buurt waar de dames nog water konden halen, maar ideaal was anders.
Extra knap dat Francien de omloop daarna zo goed heeft gereden die maar een uur na de tijdrit plaatsvond. Met ongeveer 60 dames aan de start werd meteen hard gereden om de groep wat uit te dunnen. Francien liet het er niet bij zitten en we kennen haar steeds betere pelotonskills waardoor ze goed voorin kon blijven in het peloton, wat ook het doel van haar wedstrijd was. Ook in de massasprint liet ze zich niet wegduwen en reed zo naar een 14e plek! Het ijsje op de terugweg en het lekkere eten in Tongeren die avond waren dus meer dan verdiend.
Zondag moesten de dames vroeg op om op tijd uit het huisje te gaan, maar zo waren ze gelukkig wel op tijd. Ook was het misschien prettig om ‘s ochtends vroeg al te rijden, want de temperatuur steeg ondertussen naar meer dan 30 graden. Het parcours bestond dit keer weer uit een omloop van ruim 3 kilometer en werd 25 keer gereden. Het was een uitdagende ronde, omdat er zowel 2 klimmen, kasseien en een scherpe bocht in zaten. Opnieuw werd weer hard gestart en veel rensters zetten hard aan voor het bergklassement bij de eerste klim. Maar Francien kon zo naast haar pelotonskills ook haar klimmersbenen showen en kwam goed mee. Haar doel was opnieuw in het peloton blijven en ze liet het bergklassement en de uiteindelijke kopgroep van 4 dames gaan. Je hoofd koel houden is belangrijk met deze temperaturen en het heeft geholpen: ze kwam goed uit de laatste bocht en sprintte naar een 10e plek. Super goed gereden dus.
Francien baalde wel nog dat ze geen bidons kreeg uitgereikt zoals anderen met ploegleiding en ook nog eens een nieuwe bidon miste door teamgenoten die waren uitgevallen. In het eindklassement werd ze bovendien “slechts” de 4e dame door de pech bij haar tijdrit. Maar gelukkig heeft ze overall een goed gevoel eraan overgehouden: “Het was een leuke ervaring, een meerdaagse koers tussen veel Elite rensters en ik ben blij met mijn resultaat. Ik wil dit zeker vaker gaan doen!”
Avontuurtje 2: wéér een TTT, dit keer in Velddriel
Hier kon ik er gelukkig wel bij zijn. Na veel persoonlijke appjes sturen om dames te motiveren, was het gelukt om met maar liefst twaalf dames aan de start te staan bij weer een ploegentijdrit, dit keer in Velddriel. De aanmeldingen stroomden apart binnen voor elk team waardoor organisator Paul steeds blijer werd: maar liefst drie damesteams erbij!
De naam vond hij blijkbaar niet grappig: ons idee voor een naam was “Lekker met de meiden meiden meiden” van het liedje (link). Hij maakte er echter “Lekker met de vrouwen” van. Ach ja, altijd nog beter dan de ‘Loving potatoes’, dachten we dan. Tot Anne-Marie en Tessa ons erop wezen dat dit het oude Jonge Renner team was, oeps. Wel stoer om het op te nemen tegen zo’n sterk team.
Alle hoop was gevestigd op het snelle team vol brommertjes dat al samen had geoefend op de woensdagtrainingen en de week erna zou starten in de TTT op ons oude vertrouwde rondje op de Ronde Hoep. Ook in de andere twee teams werden al afspraken gemaakt en moest ik in het wiel van Marije (geleende renster van Vrouwenwielrennen Eindhoven) zo hard afzien op trainingsweekend dat ik me afvroeg waar ik aan begon.
Maar helaas stroomden de week voor Velddriel de afmeldingen binnen en moest er heel wat gewisseld worden. Gelukkig kregen we nog twee teams vol, op hoog van zegen dan maar. De avond ervoor werd het nog spannender: de windvoorspelling bestond uit windkracht 6 en regen.
Op de ochtend zelf zaten we lekker te klagen over de bomen die wel heel hard heen en weer gaan. “Gaat het nog wel door?” stuurde Lieske nog naar Paul. Vijf minuten later kwam een mailtje binnen van hem: “Jazeker, ik ben nu aan het opbouwen, tot zo!”. Nu moesten we wel, op naar Velddriel dus.
Eenmaal daar aangekomen kwamen we al meteen in een regenbui terecht. Gelukkig was er nog een droog moment om toch even te rijden in groepen waar we nog nooit in geoefend hadden. Laten we wat bochten oefenen, stelde Marije slim voor. Alleen laten we nou net naast een weg geparkeerd staan waar we nauwelijks bochten konden vinden. Na een paar geïmproviseerde bochten te hebben geoefend en half warm gereden te zijn mochten we plaats nemen op het schavot.
Mijn team zou “rustig” starten, maar blijkbaar was de definitie van rustig voor iedereen anders. Marjolein voelde zich heel stoer op haar nieuwe tijdritfiets en deed misschien daarom wat te lange kopbeurten. Ook had ik die ochtend door het weer nog van tijdritfiets naar racefiets gewisseld, waardoor je helaas toch wat sneller “snokt’ dan op je tijdritfiets. Om het nog erger te maken reed ik Marije nog drie keer de berm in. Gelukkig is ze wel wat gewend en herstelde ze snel. Om het nog wat zwaarder te maken kregen we ook nog een zware regenbui over ons heen.
Zo waren we na twee ronden nog maar met drie en al helemaal moe terwijl we pas op een derde zaten. Nou ja, ‘we’, Marije en ik waren moe, Anne-Marie kon nog wel even en werd nog fanatieker toen we ingehaald werden. Met het snellere team voor ons ging ze nóg harder en kregen we kreten als “het mag wel harder hoor!” naar ons toe. Gelukkig hadden Marije en ik geen energie meer over om tegen te spreken, dus kwamen we nog relatief snel over de streep.
Even later kwam ook het andere team binnen en waren we blij dat we deze heroïsche tocht hadden overleefd. Zelfs Judith (Kroese) die in een bocht onderuit was gewaaid op haar nieuwe fiets, vond het heel leuk om te hebben gedaan.
Uiteraard werd meteen op het grote elektronische bord onze tijd gecheckt. Anne-Marie hoopte nog even dat we de aardappeldames hadden verslagen omdat ze ons niet ingehaald hadden, maar niets was minder waar: dat team had gewonnen. Een knappe tweede plek ging naar twee dames in Sunweb kleding die met twee waren gestart en met twee mochten finishen omdat zij ook last hadden van afmeldingen. Wij hadden een derde en zesde plek gehaald, maar toen we ontdekten dat we geen fruitpakket kregen zoals de winnaressen, waren we al half afgehaakt. Wel kregen we nog een drankje als troostprijs en konden we nog even gezellig een drankje doen in het zonnetje dat eindelijk doorkwam om ons een beetje op te warmen. Maar de teams die met dit weer starten, zijn natuurlijk al winnaars op zich!
Op naar juli
Dit waren dan de uitgelichte ervaringen van juni. Leuk dat Francien haar ervaringen met ons deelde en gaaf dat we weer met twee teams aan de start stonden bij een ploegentijdrit. Zoals gezegd, kunnen jullie op onze Instagram pagina nog veel meer leuke korte verhaaltjes, mooie foto’s en knappe prestaties (bv. de 13e plek voor Rosan op het NK tijdrijden!) vinden. Hopelijk zetten we de trend mooi door naar juli, waar we nog wat leuke (amateur) wedstrijdjes op de planning hebben staan.
