Wat nou zomerstop, de Amsteldames zijn alles behalve te stoppen dit jaar. Dit is een van de redenen dat de damesredactie (Lieske Coumans en Nicole van Batenburg) nu in het bezit is van twee nieuwe rood-wit-blauwe truien! Laten we daar maar mee beginnen, zodat ik niet meer te horen krijg dat ik belangrijke details ben vergeten.
De eerste trui kwam binnen toen ik (Lieske) meedeed aan het Nederlands Studenten Kampioenschap Tijdrijden. In eerste instantie was ik geïnspireerd door Rosan die voor het NK haar broer lief had aangekeken die haar had gefilmd. Zo kon ze leren waar ze op het parcours nog secondes zou kunnen winnen. Voor mij zou dit zeker een goede zijn gezien al mijn gerem in de bochten. Alleen bleek het parcours de hele dag afgezet te zijn, waardoor ik niet eens kon verkennen. Gelukkig had ik de rest wel goed voorbereid en wat tijdrit ervaring opgedaan in april tot en met juni, voornamelijk tussen de triatleten en schaatsers.
Het fijne aan tijdrijden vind ik dat je eigenlijk altijd wel goed rijdt als je uitgerust bent, je bent niet zo afhankelijk van tactiek waar ik nog veel moet leren. Ik was dus blij dat ik “gewoon” even mijn rondje kon knallen en ook nog eens even later op het hoogste treetje mocht komen staan bij de prijsuitreiking. Mijn laatste kans om een trui te verdienen bij de (aftredende) studenten heb ik dus goed benut.
De tweede trui werd iets later binnen gehaald bij het Nederlands Kampioenschap Voor journalisten. Leuk om te weten: in 2018 werd deze trui ook al veroverd door de Amstel, namelijk door Jeanine. Dit jaar kon zij helaas haar titel niet verdedigen, maar gelukkig hadden we de oersterke Nicole aan de start staan. Zij was gebrand om te winnen, aangezien ze een paar weken ervoor tegen een (lachen is toegestaan) schaap was aangereden tijdens haar iets te fanatieke blokjes op het welbekende schapenpad richting Muiden. Daarvan had ze toch wat meer last dan ze eerst wilde toegeven, dus met twee breukjes in haar schouder zaten de wedstrijden er eventjes niet in. Gelukkig was ze net op tijd hersteld om aan de start te staan van het NK. Meedoen is belangrijker dan winnen, dacht ze, zeker als je net herstellende bent. Zonder enige tactiek en door er weer even uit te zijn geweest helemaal vergeten haar ketting in te smeren, ging ze de wedstrijd in. Nicole kennende heeft ze waarschijnlijk alsnog weer te veel op kop gefietst, maar dat maakte blijkbaar niet uit, want zij mocht naar huis met een rood-wit-blauwe trui!
Ook de vrouwenwielrennen trainingen en competitie ging gewoon door in de zomer, want Astrid en Judith zorgden dat er altijd iemand aanwezig was op de woensdagavond. Zo hebben we weer heerlijk af kunnen zien elke week, bedankt! Als afwisseling op de TTT-trainingen vroeg Karlijn een sprinttraining aan op de “brug van Dylan”, waar ze zelf nog wel spijt van kreeg door alle pittige oefeningen.
De competitie van Vrouwenwielrennen had nog een voorlaatste individuele wedstrijd, dit keer op Papendal. Op het mooie afgelegen parcours in het bos mét heuvelfinish deden Shawna en ik er alles aan om het grote sterke Reto team tegenstand te bieden. Met undercover teammaten van DTS en BRC Kennemerland (Melissa en Lisette) zaten ze meermaals in een kopgroep en probeerden ze met elkaar weg te komen. Tevergeefs, want het peloton was te strijdlustig en reed het gat elke keer dicht. Met verzuurde benen reden we vervolgens de finale in, waar ik bijna schrok van Shawna die keihard over ons heen sprintte naar een tweede plek. Wat een harde sprint was dat, en dat na haar aanvallen. Het was super om haar weer op volle kracht en met alle moraal te zien koersen na het herstel van haar val.
Dit koersen zette Shawna overigens goed door tijdens de driedaagse van Sloten. Ze liet zich niet tegenhouden door de extreme hitte van 35 graden en startte op alle drie de dagen. Op dagen alleen was niet voldoende, want een heleboel dames lieten de hitte hun wedstrijd niet afnemen. Shawna overleefde de eerste dag goed en zat ook de tweede dag voorin de groep. Het ging harder en harder en ze moest even een kopgroep laten gaan. Maar zelfs toen ze dacht dat ze niet meer kon, zag ze dat het peloton niet eens in zicht was. Met haar allerlaatste energie (“I had to kill myself!”) reed ze heel knap toch nog terug naar die groep, waar geen gele rugnummers in bleken te zitten! Daardoor kreeg ze een welverdiende solo finish, al was ze zelf nog even aan het twijfelen of het wel goed ging en ze niet te vroeg gefinisht was. Maar het was helemaal Goed gegaan. Vol HR PR’tjes en moraal keerde ze terug op dag drie waar ze opnieuw de hitte negeerde en met Petra streed tegen de mannen. Leuk voor het moraal en goed geprobeerd, maar helaas konden ze dit niet volhouden tot de finish. Toch won Shawna heel knap het eindklassement op Sloten!
En als we het toch over Sloten hebben, tijdens de Cool & Heat op Sloten stonden Petra en Judith aan de start. Omdat zij tussen de mannen reden, was het plan: dan rijden we toch gewoon weg de laatste ronde? Dan hebben we ook geen last van die mannen. Dat plan lukte niet, maar gelukkig hadden we onze NK amateur en topsprinter Petra die stiekem al had gehoopt op een sprint. Ze ging er vandoor met de 1e plaats!
Bovendien mogen we de Officiële KNWU-wedstrijden uiteraard niet vergeten waar we elke keer met meerdere dames aan de start stonden. De meest noemenswaardige uitslag was uiteraard de Ronde van Ochten. Marcel was net klaar met de wedstrijd voor ons en stelde ons gerust dat de natte steentjes er gladder uitzagen dan ze echt waren. Toch was ik blij dat het tijdens de wedstrijd droog bleef. Lisanne gaf aan tijdens de wedstrijd slim gewacht te hebben achterin het peloton om zich voor te bereiden op de sprint. Al vóór de wedstrijd was ze goed voorbereid met heel wat goede oefening in de snelle pelotons in Zweden (Voor een verslag over Zweden met het NH-team, zie het eerdere verslag https://www.wvdeamstel.nl/?).
Goed voorin gebleven ondanks het gedrang kon ze voluit sprinten en pakte hiermee een prachtige derde plek, net achter de NK nieuwelingen.
Zelf was ik verbaasd hoeveel geld ik had verdiend met de premiesprints door maar gewoon de tactiek toe te passen om zo hard mogelijk op kop te fietsen, maar helaas mocht ik dat geld later meteen uitgeven aan een nieuwe mobiel, omdat ik op de heenweg en de terugweg in een stortbui terecht kwam.
Twee andere wedstrijden waar een Amstelteam aan de start stond waren Kralingen en Oostzaan. Kralingen vond ik persoonlijk heel leuk, omdat ik daar vroeger vaak op de stadsfiets heb gereden en het was een mooi rondje met zelfs een heuveltje erin. Wat ik nog niet bedacht had, was dat het heuveltje ook elke keer voor een kleine afdaling zorgde waarna een versmalling was. Ik vond het dus super eng en kon een paar keer niet de neiging onderdrukken om even mijn ogen dicht te knijpen bij de versmalling omdat ik het zo spannend vond. Een leerzame ervaring dus, want iedereen bleef gewoon op haar fiets zitten en ik bleek de enige te zijn die het zo eng vond. Tamara en Petra misten helaas nét het peloton en gingen over op leren vanaf de zijlijn.
In Oostzaan stonden we aan de start met Francien, Nicole, Rosan en ik. We moesten de eer hoog houden, want Aagtje was hier vorig jaar derde geworden. Nicole zat al vol goede moed en demarreerplannen op de heenweg. Het was in ieder geval al een stuk haalbaarder dan tactieken bij eerdere wedstrijden: “ja laten we weer proberen het laatste rondje weg te rijden met alle Amsteldames!” Het rondje was echter super bochtig, waardoor je vooraan moest starten en veel peloton skills moest hebben om voorin te blijven in de bochten. Rosan deed dit super knap en haalde zelfs twee premies binnen terwijl ze haar lichte verzet gebruikte! De rest, incl. mezelf, probeerde van haar te leren. Nicole ging super door de bochten, maar kreeg last van haar schouder aangezien ze pas een paar weken weer buiten fietst. Francien had last van een valpartij voor haar en kreeg een harde les dat ze de volgende keer een ronde vergoeding moet vragen bij de jury. De derde plek van vorig jaar hebben we helaas niet kunnen evenaren.
Samen met de koersen van Noord-Holland werden er dus genoeg wedstrijden gereden deze zomer. We nemen deze ervaring hopelijk mee naar de allerlaatste wedstrijdjes zoals de omloop van de Bollenstreek, de ronde van de Orteliusstraat en de vrouwenwielrennen competitie in Spaarnwoude. Voor nu zijn we vooral aan het uitkijken naar het WK Gran Fondo in Polen eind augustus waar Shawna, Francien en Nicole zullen starten in het oranje. Houd de Instagrampagina maar in de gaten!
